Kardeşimin kankilerinden Meral’e kapı süsü yapacağıma dair söz vermiştim. 6 gün boyu yoğun olarak çalıştığım için eve gelince keçe dikmeye vakit bulamıyordum. Üstelik daha doğuma iki ay gibi bir süre vardı. Türk dediğin kapıya o yumurtayı bekler. Derken bebecik erkenden gelmeye kalkmasın mı. Anam bende bir telaş. Şükür ki huyumu bilen kardeşim ve annem “dikelim-biçelim” diyerek kapıdan giriş yaptılar. Şimdi yeni moda böyle odunlar, halatlar olunca bende buna uyayım istedim. Daha önceden aldığım halatı kapı süsünün fonu yaptım. Benim emektar hayvancık kalıplarını çıkarıp kesmeye koyuldum. Aslında annemle Gülçin’in bu işi yapabileceğinden pek emin değildim ama makine çıktı ikisi de. Hatta işin sonunda kapı süsü işine mi girsek dedik. Ama tabi ben çok üşeniyorum anacım be. Aren güle güle oynasında zıplarken kapı süsü de bu tatlı anlara yoldaş olsun. Hadi ben yavaştan gideyim. Kendinize iyi bakın.

Duru’ya oyuncak almıyorum ben. Çevremin aldığı oyuncaklar yetiyor. Koca bir sepet dolusu oyuncağı var zaten. Çoğuyla nedense oynamıyor. Evdeki yastıklar, kırtasiye malzemeleri, benim ya da babasının kıyafetleri, kumaş parçaları, hırdavatlar vb. materyaller daha çok ilgi çekiyor, belki bir iki bez bebeği, pelüş hayvanları, arabası ve anneannesinin aldığı doktor çantası… Kendi oyununu kendi kurup oynuyor. Hafta içleri babasını hafta sonları ve akşamları beni oyunlarına dahil ediyor. Çoğu zaman doktorculuk, misafircilik, araba yarışçısı, süper kahraman, yemek şefi oluyor. Bu oyunlardan uzmanlık alanıma giren ve her akşam kesinlikle oynadığımız yegane oyun yemek yapma ile ilgili olanlar. Gerçek hayata adapte ederek onu benim çırağım yapalı çok oluyor. Buzdolabından istediklerimi çıkarıp veriyor, sofrayı kuruyor, hamur malzemelerini ekleyip, çırpıyor, salata için marulları koparıyor, meyve, sebze, bakliyatları yıkıyor… Liste uzar gider. Sandalyeye çıkıp yardım ettiğinde bana mutlu olduğunu belli ediyor. Sanırım hayata dahil olmak ve kendisine görev verilmesi özgüvenini arttırıyor. Mutfakta değil de çocuk odasında oynadığımızda halı üzerinde mahsusçuktan pişiriyor, minik bir bezin çevresinde oturup yiyoruz.
Son zamanlarda internette fenomen olan oyuncak mutfaklara kaydı gözüm. Bu mutfak Duru için ve hatta bizim için oldukça eğlenceli olabilirdi. Halı üzerinde pişen yemeklerinden ziyade kendi mutfağında pişirebilirdi yemeklerini. Havalara zıplatacak bir hediyeydi kuşkusuz.
Kararımı vermiştim. Bu oyuncak mutfaklardan biri Duru’nun olacaktı. Google amca da aramaya başladım. Fiyatlar yarım milyar civarında, daha ucuz olanlar pespaye, Çoğu vıcık vıcık pembe ve tonları, geneli çoğu oldukça hantal ve yer kaplayan cinsindendi. 2. El olanlar da pek faklı değildi. Bizim çocuk odamız küçük, kocaman oyuncak mutfağı alacak yer bulmak imkansız, bir mutfağa onca para dökmek bütçe sarsıcı, pembiş olması ise bizim düsturumuza ters olduğundan Eldeki malzemeler ile kendimiz yapmaya karar verdik. Karar verdik demeyelim şuna, bizim evin tamirat işleri benden sorulduğundan anası olarak ben yapacaktım o oyuncak mutfağı.
Öncelikle 2.el spotçuları dolaştım ama tam o zamanlarda annemin evindeki eski IMPERIAL Marka müzik setinin siyah sehpasını kullanabileceğim aklıma geldi.

(Fotograf internetten alındı, bizimki de ortalama olarak böyle görünüyordu)

İlk iş olarak gerekli malzemeleri toparladım:

Duru oldukça zayıf ve persentil eğrilerini hep geriden takip eden bir bebek olarak büyüdü. Oysa  sağlıklı ve neşeliydi. Doktorumuz zayıflığından öyle şikayetçiydi ki takviye olarak vitasure kullanmamızı istedi. Haftada bir kutu vitasure kullandığımız halde persentil eğrilerinde bir artış olmadı. Boyu uzuyor kilosu çok fazla artmıyor ama bu persentil zamazingosu düşüşe ya da yükselişe de geçmiyordu. Duru’nun zayıflığı çevremiz tarafından da pek takdirle karşılanmıyordu doğrusu. Muhtemelen beni çocuğuna doğru düzgün yemek yapamayan, onunla uğraşmayan vurdum duymaz bir anne olarak görmelerini sağlıyordu. Ya da bana öyle geliyordu kim bilir? Her hangi bir yere girdiğimizde ne kadar sevimli ve şanslı bir kız olduğundan bahsedenler hemen ardından e biraz zayıf ama cümlesini sıkıştırıyorlardı. Çoğu zaman susmayı tercih ettim bu durumda.  Bana pirinç unlu mamalar, ekmek doğranmış, patates ezilmiş yemekler tarif ediyorlardı. Anne sütünü bırakmamı salık verenler dahi olmuştu. İlk kez duymuş gibi yapmak ise geçici çözümdü. Çünkü ben sustuğumda karşı taraf konuşmaya devam ediyor, ilaç adı bile vermeye kalkıyordu. Tabii bu da benim sinir katsayımı yükseltip içimden karşımdakini saç baş yolduğum hayallere kapılmama sebep oluyordu. Üzüntüm ise ona keza…

Günlerden bir gün efendim, düzenlenen bebek ve beslenmesi konulu etkinlikte  beslenme uzmanımıza kızımı nasıl beslediğimi neler yedirdiğimi aylık kontrollerinde yaşadıklarımızı anlattım. Bana siz doğru olanı yapıyorsunuz dediğinde gözlerim far görmüş tavşana, yüreğim aşık olmuş liseliye döndü. Midemde kelebekler uçuyordu 😀

-Her birey birbirinden bu kadar farklıyken bebekleri bir eğriye göre zayıf ya da tombiş sınıflandırmak hele ki beslenmesine bu kadar dikkat ediyorken yapmak, annenin dolayısı ile bebeğin huzursuzluğundan başka bir şey değildi. Önemli olan ne kadar yediği değil ne yediğiydi.

Bebeğim sağlıklı ve mutluydu. Benim için önemli olan da bu olmalıydı.

O günden sonra zayıflığını dert etmemeye bildiğim yolda ilerlemeye çaba gösterdim. 2 yıl anne sütü kararlılığımı devam ettirdim. Hatta bu işi o kadar abartmış durumdayım ki hala günde bir defa da olsa emziriyorum. Şimdilerde azaltarak bıraktırma yönteminin son safhalarındayız. 1 aya kadar anne sütüne veda etmiş olacağız.  Biz bırakmak için çabalarken siz sütü arttırma yollarını arıyorsanız buraya, anne sütü neden önemli ki diyorsanız da buraya tıklayabilirsiniz.

hiko kaçar…

yemek ve bebek yazım ile ilgili fikir ve önerilerinizi paylaşmak için yorum atabilirsiniz.

Biliyorum çok yorgunsun.
Evde yıkanıp asılmayı, katlanmayı, ütülenmeyi bekleyen çamaşırların var.
Yorgun dönüyorsun işten ve üzerini bile çıkarmadan mutfağa geçiyorsun
Yemeği iki günlük yapabilirsen ne ala ertesi gün belki biraz dinlenmiş olursun
Balyanak senden hep ilgi beklediği halde anneliği hiç ertelemiyorsun ama
erteleme de zaten
Evi ertele, şeker suratı ertele, ama onu hiç erteleme
hep bugünkü gibi olsun o
Ama yorgunsun be güzelim
çok yorgunsun
Kusura bakma ama tembelsin de biraz
Asmadığın için çamaşırları, ertesi gün aynı tambur tekrar homurdanıyor.
Dün de yıkamamış mıydın sen onları!
Başa bela şu tembellik
Şimdi biraz toparlanma vakti
Sen şöyle renkli keçelerden tokalar, minik oyuncaklar falan dikiyordun ya
Hah gene dik onlardan.
Balyanak uyusun yarım saat sürecek olsa bile al eline iğneyi ipliği
Dik biraz. Stresini at
Sonra kitap okumaz oldun şu sıralar
Balyanağa okuduklarını kastetmiyorum canım, açmıyorsun nicedir bir kitap kapağını
Kafka okur tamam ama
sen de oku be güzelim
Vaktin yok ise sen yarat o olmayan vakti
Bebek bezi, ıslak mendil, yedek kıyafet, renkli toka…
Boşalt onları da yerine kitap koksun biraz çantan
İşe gidip gelirken okuyuverirsin
Kolların kalınlaştı senin dememdi deme
Anne oldun diye salıyor musun kendini yoksa?
Salma
O çirkin renkli dambıllar yer kaplamasın koca odada
10 dakika be yavrucuğum şunun şurası, 10 dakika
Baktın olmuyor
Balyanağın eline de iki boş pet şişe verirsin tamamdır.
Oyun işte bu bildiğin
Velhasıl kelam toparlan hiko
Kendine gel biraz
Balyanak, şeker surat, ev, iş…
Biraz da hiko…
Tamam mı Hiko?…

Afilli blogların sayfalarında “basında” kısmı bulunur. Benim basın hikayem arka planda ki simitçi çocuktan öteye geçmediği için şimdilik böyle bir bölüm yok. Ama iki koca kitap için yazı yazmışlığım var. Öhöm de öhöm 🙂

Daha önce ki yazımda paylaştığım kipa anne-bebek blogger buluşmasına ait haberler gazetelerde yerini almış. Paylaşayım da havam olsun dedim 🙂

Dikkat arka planda bebekli anne içerir 🙂