Pazar günü karadeniz müziği işliğinde horon tepenleri elimizdeki hamsili ekmeklerle izlemeye gitmenin çok iyi bir fikir olduğunu düşünerek,  fotoğraf makinelerimizle öğle sıcağında yürüyüşe geçtik. Bostanlı pazarına kadar yürüdüğümüzde oldukça acıkacak ve bize ikram edilecek hamsilere daha aç bir şekilde yumulabilecektik. Tabi öyle olmadı ne yazık ki. O kadar tembeldik ve o kadar süslüydük ki yetişemedik 500 metrelik mangala. Yok benim saçım makyajım, yok şeker suratlının kostümünün havaya uygunluğu tepinip dururken, horonunda sonuna yetişebildik anca.

Ama olsundu mangalda duran son hamsinin fotoğrafını çekip yolumuza devam ettik. Madem hamsi yiyemedik etrafa bir göz gezdirir ne var ne yok kolaçan ederiz dedik.

Şirin suratlı bir teyzenin satış yaptığı puşi tezgahından birşey alamadan geçmek zorunda kaldık. Çünkü tezgahın arkasında ki boşluğun aksine, önü tıklım tıklımdı. Böyle olunca da bol bol ayaklarımızı ezdirdik. İzmir insanı pek kibar, gün sonuna doğru kesemizde onlarca pardon birikti. O kadar pardonla ne yapacağım şimdilik belirsiz. Ama pardon demeyenlere ökküüüz deyiverdim doğrusu. Kimsecikler de dönüp bakmadı. Etrafın kalabalık olmasının iyi yanı da bu. Hiç dayak yemedik böylelikle.

Şu renklerin canlılığına, kırmızının al beni al beni diye bağrışına bakar mısınız.?

Bu tezgahı tam olarak fotoğraf çekemedim, sebebi heyecanlı teyzeler. Sürekli itip duruyorlar ve sürekli soru soruyorlar. O peynir ne imiş? pis midir? tereyağı tuzlu muymuş? Ben aldım kolot peynirimi ve mis gibi tereyağımı bunlarla yapacağım muhlamanın hayalini kurar halde sıyrıldım aralarından.

Bu abiler yanlış yere tezgah açmışlardı. Karşıyaka da Karadenizli takımların atkılarını satmak pek akıllıca bir fikir değil. Ksk atkısı olsaydı tezgahtakiler muhtemelen bu fotoğrafı çekebilmek için kalabalıkla derin bir mücadelenin içine girmek zorunda kalacaktım.

Bu tezgahta o kadar güzel ürünler vardı ki hangisini alacağımı bilemediğim için hiçbirini alamadım. Tezgahta o kadar çok vakit geçirdim ki şeker suratlım baktı olacak gibi değil eve dönüş yoluna geçti. Zorlama anında seçim yapmak durumlarına düşmeme rağmen bu sefer elim boş yoluma devam ettim.

Bostanlı sahilde elele yürüyüşe geçtik sonra. Boynumda fotoğraf makinamla zıplamaya her kalkışımda birazcık tebessüm ederEk yapma diyen şeker suratlımla. Ben dört yaş çocuk gibi bir sürü sorular sormaya ve kendim yanıtlamaya devam ettim yol boyunca. Sonra bir sandalda bu balıkçı amcaları görüp fotoğraflarını çektik. Etraflarında pelikanlar vardı. Bu kare şeker suralımdan.

Gökyüzü aydınlık ve masmaviydi. Herkes makinasını çıkardı ve bu muhteşem yaratıkları fotoğraflamaya başladı.

Bunlar üç kız kardeş. Tıpkı bizim gibi. Tıpkı benim ileride olmasını istediğim kızlarım gibi. Öndeki komik olan büyük ablaları, bazen saçmalayabiliyor, çokta sulugözlü, ortadaki şımarık şirin ortanca kardeş ona cuçi diyoruz biz, arkada ki ise eçi, utangaç şirin ve güler yüzlü olan küçük kardeş. Biraz da uyuz ama. Belki bazen çok. Ama kardeşler işte.

Geldik pazar gününün sonuna hamsi şölenine gidip günü hiç hamsi yiyemeden tamamladık. Elimizde peynir poşetleri yüzümüzde gülümsemeyle evimize doğru yollandık. Benden tavsiye eğer 5. hamsi şölenine gitmeye karar verdiyseniz saat 13’ten önce orada olun ve Afrika tezgahındaki en büyük zürafa Maskını alın. Mutlu haftalar.