Küçük bir kız çocuğuyken büyümekten ölesiye korkardım. Çünkü büyümek sorumluluk almak ve oyuncaklarıma veda etmek demekti. Büyüdüğümde aşık olmaktan korktum, çünkü aşık olmak kalbinin kırılmasına sebep olacaktı. Aşık oldum ve bunun korktuğum gibi olmadığını anladım. Sonra evlenmekten korktum. Evlenmek benim için sahip olduğum tüm özgürlüklerin bitmesi, ekstra sorumluluk ve ekstra çaba demekti. Evlendim ama bunun da korktuğum gibi olmadığını gördüm. Sonra uzun bir süre hamile kalmaktan korktum. Çünkü bu hayatıma reset atmak, ebeveyn olmak küçük bir çocuğun sorumluluğunu üzerime almak demekti. O kadar korktum ki ben, şeker suratta korkuverdi belki sırf bu yüzden. Hep bir şeyleri bahane ettik birbirimize. Önce, ilk iki yıldan sonra bebeğe evet diyebiliriz dedik. İki yıl çabucak geçiverdi.sonra bir iki yıl daha beklemenin daha akıllıca olacağını düşündük ve gene erteledik. O iki yılda akıverdi ömrümüzden. Sonra, son defa tatile çıkalım dedik.

Fethiye tatilimizden döndükten iki ay sonra karnımın içininin kapalı yüzme havuzuna döndüğünü ve içinde minik bir kızın depar attığını öğrendik. Şimdi beş buçuk aylık hamileyim ve bunun korktuğum gibi olmadığını biliyorum. Belki içimde kalan tek korkum ufaklığa karşı iyi bir ebeveyn olup olamayacağım endişesidir.